دوران دبیرستان را بر خلاف اصرار یکی از آشنایان در یک مدرسه شاهد مشغول تحصیل شدم ،

او می گفت آنجا بین شما و آنها (دختران شهدا) فرق می گذارند...

می گفت دختران شهدا چون زود پدر را از دست داده اند، افسرده اند و چند ماه آنجا بمانی افسردگیت رد خور ندارد...

می گفت آنها خود را برای ما می گیرند و ارث پدرانشان را از ما می خواهند...

حقیقت را بخواهید اینقدر در گوشم خوانده بودند که روزهای نخست با هول و هراس به مدرسه می رفتم انگار مدام زیر نظرم و همه حرکاتم مورد ارزیابی ست...

چند ماه گذاشت...